Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2019

Ποτέ δεν είναι η “κακιά στιγμή” || κείμενο για τα εργατικά ατυχήματα

Ποτέ δεν είναι η “κακιά στιγμή”

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που χιόνισε στη Θεσσαλονίκη και είδαμε τους ντελιβεράδες να προσπαθούν να οδηγήσουν σε μία εμφανώς υπερβολικά επικίνδυνη κούρσα. Δεν έχουν περάσει ούτε δύο εβομάδες από τη μέρα που ένας εργάτης έπεσε από τη σκαλωσία στο εργοτάξιο κατασκευής του γηπέδου της ΑΕΚ. Πριν δύο μήνες ένας άλλος εργάτης έπεσε από τη σκαλωσιά του “κόκκινου σπιτιού” στη Θεσσαλονίκη, που αποτελεί ιδιοκτησία Ι. Σαββίδη, και δυστυχώς η λίστα δεν τελειώνει εδώ. Δεν είναι ούτε η κακιά στιγμή, ούτε το ριζικό μας, είναι οι πολιτικές κυβερνήσεων – ΕΕ – εργοδοτών που μας εξοντώνουν. Οι ελλειπείς συνθήκες προστασίας στην εργασία (που πλέον έχει γίνει καθεστώς στον ιδιωτικό τομέα), η εξαντλητική πίεση των αφεντικών για όλο και περισσότερη και “πιο αποδοτική” δουλειά, οι μισθοί – χαρτζιλίκι και ο φόβος της απόλυσης και της ανεργίας έχουν μετατρέψει τη “μάχη για το μεροκάματο” σε κυριολεκτική μάχη για την επιβίωσή μας την επόμενη μέρα.
Βέβαια όλα τα παραπάνω ενισχύονται από τους αντεργατικούς νόμους στην εποχή των μνημονίων. Τα lock out, η συγκάλυψη των περιστατικών των δυστυχημάτων (που τις περισσότερες φορές στο πλευρό των αφεντικών βρίσκεται και ο δικαστικός μηχανισμός), η παγίωση της μαύρης, ανασφάλιστης ή/και κακοπληρωμένης εργασίας ως καθεστώς, παράλληλα με το ποινολόγιο των ανέργων σε περίπτωση που αρνηθούν ακόμα και την πιο εξόφθαλμη εκμετάλλευση, είναι στοιχεία που κατάφεραν να φέρουν σε δυσμενέστερη θέση μάχης το κόσμο της εργασίας, ενώ οι επιταγές της ΕΕ, που βρίσκονται σε πλήρη σύμπλευση με το εγχώριο κεφάλαιο, για πιο αποδοτικό και ανταγωνιστικό εργατικό δυναμικό και οι πολιτικές διαχείρησης της ανεργίας μέσω voucher έκαναν την επισφάλεια και την ελαστική εργασία ως την κυρίαρχη μορφή εργασίας. Σε αυτή την κατάσταση ρόλο έπαιξε και ο ρόλος πυροσβέστη του αστικοποιημένου γραφειοκρατικού συνδικαλισμού της ΓΣΕΕ, που αντί να υπερασπίζεται τους εργαζόμενους, στον καιρό της κρίσης έπαιξε τον ρόλο διαμεσολαβητή μεταξύ εργαζομένων και κεφαλαίου. Το κεφάλαιο και οι εργοδότες, είτε ιδιώτες είτε το κράτος, είναι οι μόνοι που βγήκαν κερδισμένοι από την τελευταία δεκαετία, πατώντας πάνω την δικία μας εξόντωση και εξαθλίωση.
Οι απάνθρωποι θεσμοί δεν θα μας γίνουν συνήθεια. Για εμάς κάθε νεκρός εργαζόμενος είναι ένα θύμα στις ορέξεις των αφεντικών, γιαυτό δεν θα μείνουμε αμέτοχοι/αμέτοχες στην σημερινή κατάσταση. Στο χέρι μας είναι να σηκώσουμε το κεφάλι, να σταθούμε απέναντι και να αντεπιτεθούμε, διεκδικώντας όλα αυτά που μας ανήκουν, για μια ζωή αξιοβίωτη, με δυναμικό εργατικό κίνημα, με ενεργά και διεκδικητικά σωματεία και συνδικάτα. Δεν θα ανεχτούμε άλλο αίμα στο βωμό του κέρδους, άλλη θυσία των κατακτήσεων του εργατικού κινήματος του τελευταίου αιώνα, άλλη κακιά στιγμή. Για να μην παίζουμε κορόνα – γράμματα τη ζωή μας, κάθε φορά που βγαίνουμε να πάμε στη δουλεία μας, για να μην μας εξαθλιώνουν και να μην μας δολοφονούν για ένα κομμάτι ψωμί.

  • Όχι άλλο αίμα εργατών στην μηχανή παραγωγής κερδών – η εργοδοσία να πληρώσει τις εργατικές δολοφονίες
  • Μέτρα υγιεινής και ασφάλειας σε όλους τους χώρους δουλειάς
  • Κατάργηση των προγραμμάτων ανακύκλωσης της ανεργίας
  • Μόνιμη και σταθερή δουλεία με συλλογικές συμβάσεις εργασίας για όλους/όλες
  • Ανθρώπινοι ρυθμοί δουλειάς – κάτω η εργοδοτική τρομοκρατία