Πέντε χρόνια πριν μας ανακοινώθηκε ότι πρέπει να καταργηθεί ο «αναχρονιστικός» θεσμός της κυριακάτικης αργίας. Στην αρχή οι Κυριακές που θα καταργούνταν ήταν 8. Μετά έγιναν 33 σε περιοχές με «αυξημένο τουριστικό ενδιαφέρον». Φυσικά, οι “θεσμοί” πιέζουν για να καταργηθούν και οι 52 Κυριακές του χρόνου, όπως αποτυπώνεται και στη νέα ρύθμιση της Κυβέρνησης για τα μαγαζιά του ιστορικού κέντρου της κάθε πόλης που μπορούν να παραμένουν ανοιχτά non stop.
Πρωτοπόρος ο όμιλος-γίγαντας Inditex, που θέλει να καθιερώσει το γρηγορότερο δυνατόν πως θα ανοίγει κάθε Κυριακή. Έτσι Zara, Oysho, Bershka, Stradivarius, Pull&Bear, Massimo Dutti ανοίγουν το δίχως άλλο, ξεκινώντας ένα γαϊτανάκι όπου ασκούνται πιέσεις σε όλα τα μαγαζιά του ιστορικού κέντρου για την στάση που θα κρατήσουν και το κατά πόσο θα παραμείνουν στον «ανταγωνισμό». Κανείς δε μιλάει όμως για τις συνέπειες που θα έχει σε όλους τους εργαζομένους αυτό το μέτρο, που καταπατάει μιας σειράς δικαιωμάτων και πάει να καθιερώσει και να γενικεύσει συνθήκες εργασίας όμοιες με αυτές στα μαγαζιά εστίασης. Δεν είναι τυχαίο που πριν περάσει το νέο εργασιακό νομοσχέδιο, το οποίο καταργεί μιας σειράς δικαιωμάτων του εργαζομένου, θέλει σχεδόν εμμονικά να παγιώσει την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, κάνοντας τον ελιγμό για τα μαγαζιά του «ιστορικού κέντρου». Ενώ μέχρι πρότινος η εργασία την Κυριακή στο εμπόριο χρειαζόταν ειδική άδεια, και συνοδευόταν από μια σειρά απολαβών για τον εργαζόμενο όπως 75% πάνω στο ημερομίσθιο, έξτρα ρεπό μέσα στην επόμενη εβδομάδα κοκ, τα δικαιώματα αυτά, απέναντι στην κυριακάτικη εργασία, θα πέσουν το ένα μετά το άλλο προκαλώντας ντόμινο καταπατήσεων. Και την επαύριο που θα αποδεχθούμε ότι τα μαγαζιά δεν κλείνουν ποτέ, η υλοποίηση του αντεργατικού νομοσχεδίου θα ολοκληρώνει, πάνω στην θεσπισμένη κατάργηση της «ειδικής άδειας λειτουργίας», την επακόλουθη ομαλή κατάργηση του 75% πάνω στο ημερομίσθιο, το «αβάσιμο» του έξτρα ρεπό και όλων όσων τότε θα αξιώνουν να θεωρούνται θυσίες στη real politic και στα υπερκέρδη των πολυεθνικών ομίλων. Μέσα στην απόλυτη απορρύθμιση των συνθηκών εργασίας που επιχειρείται από Κυβέρνηση-Μνημόνια, και την καταπάτηση βασικών δικαιωμάτων όπως η χορήγηση αδειών να θεωρείται από πολλούς δεδομένη, μάλλον η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, δεν είναι απλά ένα ακόμη αγκάθι. Πολλώ δε μάλλον είναι η βίαιη αρχή της απορρύθμισης των εργασιακών μας δικαιωμάτων!!
Όσοι διεκδικούμε το αυτονόητο, ακούμε ως απάντηση τη μαγική φράση “πρέπει να έρθει η ανάπτυξη”. Ας αναλογιστούμε όμως τι σημαίνει “ανάπτυξη” σε χώρες όπως η Νιγηρία, όπου σήμερα η “ανάπτυξη” καλπάζει αλλά το 61% των κατοίκων της ζουν με λιγότερο από 1 δολάριο τη μέρα, και το βιοτικό επίπεδο συνεχίζει να μειώνεται παράλληλα με την αύξηση του επιπέδου ανάπτυξης.
Μας λένε ότι το μέτρο αυτό θα διευκολύνει τους καταναλωτές. Για όλους εμάς όμως που είμαστε κατά βάση εργαζόμενοι και δευτερευόντως καταναλωτές, η Κυριακή πρέπει να είναι η μέρα που δεν θα έχει συνεχόμενες ώρες ορθοστασίας, που δεν έχει πήγαινε - έλα για να ικανοποιηθεί ο παράξενος πελάτης, είναι η μέρα που την χρειαζόμαστε για να μπορούμε να αντέξουμε την υπόλοιπη εβδομάδα σε μια δουλειά που μας δίνει όλο και λιγότερα και απαιτεί όλο και περισσότερα.
Η ΕΕ και οι δουλικές, μνημονιακές κυβερνήσεις μας διαπλέκονται και αντιπροσωπεύουν τα κέρδη των επιχειρηματικών κέντρων, όχι το συμφέρον των εργαζόμενων. Σήμερα οι καταστηματάρχες- μεγάλοι και μικροί- στηριζόμενοι στον εργοδοτική τρομοκρατία και στους μνημονιακούς νόμους, επιβάλλουν στους εργαζόμενους των 450 ευρώ πλήθος αντεργατικών μέτρων, όπως οι «λευκές νύχτες», οι προσλήψεις της μίας μέρας, η «μαθητεία» - δουλειά χωρίς αποδοχές και η κατάργηση της Κυριακάτικης Αργίας, που νομοθέτησε η κυβέρνηση για τα μαγαζιά του ιστορικού κέντρου μέσα στο καλοκαίρι.
Εκατό χρόνια μετά την καθιέρωση της κυριακάτικης αργίας, προσπαθούν να καταργήσουν και τα τελευταία ίχνη εργατικών δικαιωμάτων, με αποτέλεσμα οι μισοί να μην μπορούμε να βρούμε δουλειά και οι άλλοι μισοί να δουλεύουμε σα σκλάβοι.
Οι Κυριακές είναι για να ξεκουραζόμαστε, να πηγαίνουμε βόλτα στη παραλία, να δούμε την παρέα μας, την οικογένεια μας, να κάνουμε έρωτα με το φίλο ή τη φίλη μας, να πάμε γήπεδο, να δώσουμε χρόνο σε εμάς.
Οι πολιτικές τους θέλουν εμάς τους εργαζόμενους διαιρεμένους. «Άνεργοι» - «εργαζόμενοι» - «ωφελούμενοι», «υψηλόμισθοι»- «χαμηλόμισθοι», «άνω των 25» - «κάτω των 25» κ.α. Να μην τους το επιτρέψουμε. Οργανωνόμαστε και διεκδικούμε συλλογικά τα δικαιώματα μας, παλεύουμε όλοι για όλους. Ήδη 4 χρόνια τώρα, η επέκταση του μέτρου για τις 52 Κυριακές, αναβάλλεται συνεχώς –και στην πράξη, παρά τις συνεχείς προσπάθειες για το αντίθετο- χάρη στους αγώνες των εργαζομένων, κάτι που οφείλουμε να επιβάλλουμε και για το μέτρο για τις 32, για τις 8, για κάθε Κυριακή που θέλουν να μας βάλουν να δουλεύουμε.
Ως εργαζόμενοι δηλώνουμε με κάθε τρόπο πως έρχονται εναντίον μας όλες αυτές οι «προοδευτικές ευρωπαϊκές μεταρρυθμίσεις», και πως θα διεκδικήσουμε μαζί με τους συναδέλφους μέχρι τέλους να μην εφαρμοστούν. Ως δίκτυο ανέργων και επισφαλώς εργαζομένων θα είμαστε εκεί, να διασφαλίζουμε πως καμία inditex δε θα δουλεύει ανενόχλητη τις Κυριακές, κανένας εργαζόμενος δε θα νιώθει μόνος μπροστά σε κάθε είδος εκβιαστικά επιβαλλόμενη αυθαιρεσία.
Οργανώνουμε τη δουλειά στους χώρους εργασίας μας
Αν θέλεις να ψωνίζεις Κυριακή, ετοιμάσου να δουλέψεις Κυριακή.
Πρωτοπόρος ο όμιλος-γίγαντας Inditex, που θέλει να καθιερώσει το γρηγορότερο δυνατόν πως θα ανοίγει κάθε Κυριακή. Έτσι Zara, Oysho, Bershka, Stradivarius, Pull&Bear, Massimo Dutti ανοίγουν το δίχως άλλο, ξεκινώντας ένα γαϊτανάκι όπου ασκούνται πιέσεις σε όλα τα μαγαζιά του ιστορικού κέντρου για την στάση που θα κρατήσουν και το κατά πόσο θα παραμείνουν στον «ανταγωνισμό». Κανείς δε μιλάει όμως για τις συνέπειες που θα έχει σε όλους τους εργαζομένους αυτό το μέτρο, που καταπατάει μιας σειράς δικαιωμάτων και πάει να καθιερώσει και να γενικεύσει συνθήκες εργασίας όμοιες με αυτές στα μαγαζιά εστίασης. Δεν είναι τυχαίο που πριν περάσει το νέο εργασιακό νομοσχέδιο, το οποίο καταργεί μιας σειράς δικαιωμάτων του εργαζομένου, θέλει σχεδόν εμμονικά να παγιώσει την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, κάνοντας τον ελιγμό για τα μαγαζιά του «ιστορικού κέντρου». Ενώ μέχρι πρότινος η εργασία την Κυριακή στο εμπόριο χρειαζόταν ειδική άδεια, και συνοδευόταν από μια σειρά απολαβών για τον εργαζόμενο όπως 75% πάνω στο ημερομίσθιο, έξτρα ρεπό μέσα στην επόμενη εβδομάδα κοκ, τα δικαιώματα αυτά, απέναντι στην κυριακάτικη εργασία, θα πέσουν το ένα μετά το άλλο προκαλώντας ντόμινο καταπατήσεων. Και την επαύριο που θα αποδεχθούμε ότι τα μαγαζιά δεν κλείνουν ποτέ, η υλοποίηση του αντεργατικού νομοσχεδίου θα ολοκληρώνει, πάνω στην θεσπισμένη κατάργηση της «ειδικής άδειας λειτουργίας», την επακόλουθη ομαλή κατάργηση του 75% πάνω στο ημερομίσθιο, το «αβάσιμο» του έξτρα ρεπό και όλων όσων τότε θα αξιώνουν να θεωρούνται θυσίες στη real politic και στα υπερκέρδη των πολυεθνικών ομίλων. Μέσα στην απόλυτη απορρύθμιση των συνθηκών εργασίας που επιχειρείται από Κυβέρνηση-Μνημόνια, και την καταπάτηση βασικών δικαιωμάτων όπως η χορήγηση αδειών να θεωρείται από πολλούς δεδομένη, μάλλον η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, δεν είναι απλά ένα ακόμη αγκάθι. Πολλώ δε μάλλον είναι η βίαιη αρχή της απορρύθμισης των εργασιακών μας δικαιωμάτων!!
Όσοι διεκδικούμε το αυτονόητο, ακούμε ως απάντηση τη μαγική φράση “πρέπει να έρθει η ανάπτυξη”. Ας αναλογιστούμε όμως τι σημαίνει “ανάπτυξη” σε χώρες όπως η Νιγηρία, όπου σήμερα η “ανάπτυξη” καλπάζει αλλά το 61% των κατοίκων της ζουν με λιγότερο από 1 δολάριο τη μέρα, και το βιοτικό επίπεδο συνεχίζει να μειώνεται παράλληλα με την αύξηση του επιπέδου ανάπτυξης.
Μας λένε ότι το μέτρο αυτό θα διευκολύνει τους καταναλωτές. Για όλους εμάς όμως που είμαστε κατά βάση εργαζόμενοι και δευτερευόντως καταναλωτές, η Κυριακή πρέπει να είναι η μέρα που δεν θα έχει συνεχόμενες ώρες ορθοστασίας, που δεν έχει πήγαινε - έλα για να ικανοποιηθεί ο παράξενος πελάτης, είναι η μέρα που την χρειαζόμαστε για να μπορούμε να αντέξουμε την υπόλοιπη εβδομάδα σε μια δουλειά που μας δίνει όλο και λιγότερα και απαιτεί όλο και περισσότερα.
Η ΕΕ και οι δουλικές, μνημονιακές κυβερνήσεις μας διαπλέκονται και αντιπροσωπεύουν τα κέρδη των επιχειρηματικών κέντρων, όχι το συμφέρον των εργαζόμενων. Σήμερα οι καταστηματάρχες- μεγάλοι και μικροί- στηριζόμενοι στον εργοδοτική τρομοκρατία και στους μνημονιακούς νόμους, επιβάλλουν στους εργαζόμενους των 450 ευρώ πλήθος αντεργατικών μέτρων, όπως οι «λευκές νύχτες», οι προσλήψεις της μίας μέρας, η «μαθητεία» - δουλειά χωρίς αποδοχές και η κατάργηση της Κυριακάτικης Αργίας, που νομοθέτησε η κυβέρνηση για τα μαγαζιά του ιστορικού κέντρου μέσα στο καλοκαίρι.
Εκατό χρόνια μετά την καθιέρωση της κυριακάτικης αργίας, προσπαθούν να καταργήσουν και τα τελευταία ίχνη εργατικών δικαιωμάτων, με αποτέλεσμα οι μισοί να μην μπορούμε να βρούμε δουλειά και οι άλλοι μισοί να δουλεύουμε σα σκλάβοι.
Οι Κυριακές είναι για να ξεκουραζόμαστε, να πηγαίνουμε βόλτα στη παραλία, να δούμε την παρέα μας, την οικογένεια μας, να κάνουμε έρωτα με το φίλο ή τη φίλη μας, να πάμε γήπεδο, να δώσουμε χρόνο σε εμάς.
Οι πολιτικές τους θέλουν εμάς τους εργαζόμενους διαιρεμένους. «Άνεργοι» - «εργαζόμενοι» - «ωφελούμενοι», «υψηλόμισθοι»- «χαμηλόμισθοι», «άνω των 25» - «κάτω των 25» κ.α. Να μην τους το επιτρέψουμε. Οργανωνόμαστε και διεκδικούμε συλλογικά τα δικαιώματα μας, παλεύουμε όλοι για όλους. Ήδη 4 χρόνια τώρα, η επέκταση του μέτρου για τις 52 Κυριακές, αναβάλλεται συνεχώς –και στην πράξη, παρά τις συνεχείς προσπάθειες για το αντίθετο- χάρη στους αγώνες των εργαζομένων, κάτι που οφείλουμε να επιβάλλουμε και για το μέτρο για τις 32, για τις 8, για κάθε Κυριακή που θέλουν να μας βάλουν να δουλεύουμε.
Ως εργαζόμενοι δηλώνουμε με κάθε τρόπο πως έρχονται εναντίον μας όλες αυτές οι «προοδευτικές ευρωπαϊκές μεταρρυθμίσεις», και πως θα διεκδικήσουμε μαζί με τους συναδέλφους μέχρι τέλους να μην εφαρμοστούν. Ως δίκτυο ανέργων και επισφαλώς εργαζομένων θα είμαστε εκεί, να διασφαλίζουμε πως καμία inditex δε θα δουλεύει ανενόχλητη τις Κυριακές, κανένας εργαζόμενος δε θα νιώθει μόνος μπροστά σε κάθε είδος εκβιαστικά επιβαλλόμενη αυθαιρεσία.
Οργανώνουμε τη δουλειά στους χώρους εργασίας μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου