20/04 στη 1μμ, Όλοι στον Πεζόδρομο Αγ. Σοφίας

Ποιοι-ες είμαστε...

Το Δίκτυο Ανέργων & Επισφαλώς Εργαζομένων Θεσσαλονίκης είναι μια νεοσύστατη δομή που συναντιέται, συζητάει και συναποφασίζει τις δράσεις του, για όλους εμάς που πετιόμαστε στο κοινωνικό περιθώριο, που δεν έχουμε πρόσωπο και φωνή, δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή και εργασία. Μια δομή για τους άνεργους-ες της πόλης μας που φτάνουν το 60%, για τους απολυμένους-ες στα χρόνια της «υπομονής», για εμάς που δουλεύουμε «μαύρα» ή με συμβάσεις 2μηνες, 4μηνες, 6μηνες και με μισθούς πείνας.
Για εμάς που πιστεύουμε ότι είμαστε πολλοί-ές για να μείνει ο καθένας μόνος του στην κρίση. Για εμάς που θέλουμε να σταθούμε στα πόδια μας και δε συμμετέχουμε στο επίσημο εργατικό κίνημα, όχι επειδή το επιλέξαμε, αλλά επειδή αυτό δε μας καλύπτει.

Είμαστε, όμως, και εμείς που κάνουμε τη σιωπή φωνή και επαναφέρουμε τη δημοκρατία στο προσκήνιο. Όσοι είμαστε απολυμένοι-ες παραμένουμε στα σωματεία μας και διεκδικούμε το αυτονόητο μαζί με τους εργαζόμενους του κλάδου μας. Όσοι είμαστε άνεργοι-ες διεκδικούμε να γραφτούμε στα σωματεία μας (όπου μπορούμε) και μέσα από επιτροπές να συντονίσουμε τον αγώνα μας με τους εργαζόμενους του κλάδου μας. Όσοι είμαστε επισφαλώς εργαζόμενοι-ες δημιουργούμε σωματεία, ακόμα κ αν έχουμε προσληφθεί με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Πάνω απ’ όλα, μαζί με το εργατικό κίνημα, στήνουμε αναχώματα και παλεύουμε για να ανατρέψουμε την κατάσταση που βιώνουμε, μια κατάσταση που προκύπτει από τις πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων «εθνικής σωτηρίας», προσχεδιασμένη από καιρό. Είμαστε αυτοί-ές που θεωρούμε αδιαπραγμάτευτη τη διεκδίκηση μόνιμης και σταθερής εργασίας για όλους-ες και θα επιμείνουμε όσο αναπαράγονται η ανεργία και η επισφάλεια.

Το Δίκτυο Ανέργων & Επισφαλώς Εργαζομένων Θεσσαλονίκης είναι, επίσης, ο χώρος που μας ξαναδίνει τη δυνατότητα δυναμικής διεκδίκησης όλων των καθημερινών κοινωνικών παροχών που δικαιούμαστε και επανοηματοδοτεί την απόκτηση κοινωνικής ταυτότητας.

Ανεργία-Επισφάλεια...

Τόσα χρόνια οι κυβερνήσεις μας έλεγαν ότι ζούμε πάνω από τις δυνατότητές μας, ενώ οι πλούσιοι ζούσαν σε βάρος μας, προετοίμαζαν σταδιακά τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα με νόμους και αποφάσεις, είτε μέσω πολιτικών της Ε.Ε είτε μέσω του Δ.Ν.Τ, χρησιμοποιώντας λέξεις «όμορφες» και αόριστες, όπως «ανάπτυξη», «ανταγωνιστικότητα», «επανακατάρτιση», προγραμματίζοντας με ακρίβεια όσα βιώνουμε σήμερα. Η κρίση έγινε το εργαλείο για την συμπίεση των μισθών και των δικαιωμάτων μας για τη συνολική υποτίμηση της εργασίας.

Για το κεφάλαιο ο κόσμος της εργασίας έπρεπε να «μάθει» να απαιτεί λιγότερα για τη ζωή και την εργασία του. Έτσι, η γενιά των 600 ευρώ, έγινε η γενιά της επισφάλειας, έπειτα της μαθητείας, δηλαδή της απλήρωτης εργασίας, και τέλος της ανεργίας. Εδώ πρέπει να πούμε ότι η ανεργία τους συμφέρει. Τους συμφέρει γιατί μας αναγκάζει να δεχόμαστε δουλειές με όλο και λιγότερα δικαιώματα, με όλο και περισσότερα κέρδη για τους εργοδότες. Για εμάς η ανασφάλιστη εργασία, οι δουλειές των 400 ευρώ δεν αποτελούν απάντηση στην ανεργία. Ζητάμε αξιοπρεπή δουλειά με ασφάλιση και δικαιώματα, με απολαβές ανάλογες με τις ανάγκες του νέου ανθρώπου σήμερα. Ζητάμε ζωή, όχι επιβίωση.

Η επισφάλεια και η ανεργία είναι οι δύο όψεις ενός πολύ σκληρού νομίσματος, αφού η ανεργία λειτουργεί ως μέσο πίεσης για την εμπέδωση της επισφαλούς εργασίας ως της μόνης προοπτικής…

Ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός και αναγκαίος...

Εδώ ερχόμαστε εμείς, για να ακουστούμε δυνατά, γιατί έχουμε και πρόσωπο και φωνή. Για να πάρουμε πίσω όλα όσα μας ανήκουν και γιατί θέλουμε να εργαζόμαστε για να ζούμε και όχι να ζούμε για να εργαζόμαστε. Πιστεύουμε ότι σε αυτή την προσπάθεια δεν περισσεύει κανένας και καμία. Πιστεύουμε ότι οι καθημερινές αυτονόητες διεκδικήσεις και νίκες είναι εκείνα τα καθημερινά βήματα για την απόκτηση μιας ζωής με αξιοπρέπεια και κοινωνική δικαιοσύνη.

Ξεκινήσαμε με το αυτονόητο… Τη διεκδίκησή μας για δωρεάν μετακινήσεις στην πόλη, ένας αγώνας που θα πάει ως το τέλος. Επίσης, τη διεκδίκηση δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για όλους τους ανέργους και επισφαλώς εργαζόμενους. Το ίδιο αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα θεωρούμε το επίδομα ανεργίας (στο επίπεδο του κατώτατου μισθού) και την κοινωνική ασφάλιση, αφού θεωρούμε το σύστημα υπεύθυνο για την κατάστασή μας. Θεωρούμε επίσης απαράδεκτο ο δήμος να ζητά δημοτικά τέλη από ανέργους και θα δουλέψουμε για την κατάργησή τους.

Και επειδή η ανεργία δεν είναι δική μας επιλογή, δεν πάμε βήμα πίσω από τη διαρκή διεκδίκηση λιγότερης δουλειάς, δουλειάς για όλους, με παράλληλη αύξηση του βασικού μισθού. Στην τελική, αυτή την κρίση δε την δημιουργήσαμε εμείς, ενώ αυτοί που τη δημιούργησαν ζούνε από off-shore, καταθέσεις σε ξένες τράπεζες και φορο-απαλλαγές ή φοροδιαφυγές.

Στις 20 Απρίλη: «Ημέρα ενάντια στην ανεργία και την επισφάλεια»

Για όλα τα παραπάνω και για ακόμη περισσότερα, το Σάββατο στις 20 Απρίλη βγαίνουμε στους δρόμους της πόλης μας, κάνουμε τη σιωπή φωνή και τη φωνή τραγούδι. Πορευόμαστε μετά μουσικής στο κέντρο της πόλης, ξεκινάμε στις 12.00 μμ από τον Πεζόδρομο Αγίας Σοφίας και επιστρέφουμε στις 2.00 μμ εκεί για την μεγάλη συνέλευση μας. Συζητάμε και καλούμε ανέργους και επισφαλώς εργαζόμενους, φορείς, κινήματα, συνελεύσεις γειτονιών να βρεθούν μαζί μας και να μιλήσουμε για την ανεργία και την επισφάλεια. Για να βρούμε λύσεις όλοι μαζί και να οργανώσουμε καλύτερα τον αγώνα μας. Καθώς, επίσης, και όλους εκείνους τους αγώνες ή τις δομές που κέρδισαν στις κοινωνικές συνειδήσεις και έβαλαν ορίζοντες νίκης και διαφορετικών μοντέλων απέναντι στα κυρίαρχα, όπως το κοινωνικό ιατρείο Θεσσαλονίκης, ο αγώνας των εργαζομένων στη ΒΙΟ.ΜΕ. (αυτοδιαχείριση εργοστασίου), ο αγώνας ενάντια στα μεταλλεία χρυσού της Χαλκιδικής. Έλα κι εσύ να μιλήσεις, να ακούσεις, να συνδιαμορφώσεις, να διεκδικήσουμε μαζί, γιατί την άνοιξη και θα τη βρούμε και θα τη φέρουμε... ΜΑΖΙ!