Κάλεσμα αγώνα του δικτύου ανέργων και επισφαλώς εργαζομένων για τη φετινή ΔΕΘ

Η φετινή ΔΕΘ έρχεται μαζί με τη λεγόμενο “τέλος των μνημονίων” που εξαγγέλλει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Χαρμόσυνο νέο θα ήταν αν δεν αποτελούσε τόσο μεγάλο ψέμα. Μπορεί η κυβέρνηση να καταχειροκροτείται από την ΕΕ και τους θεσμούς, οι εργαζόμενες/οι της χώρας όμως ακόμα βιώνουμε και θα συνεχίσουμε να βιώνουμε τις συνέπειες της πολιτικής της “καθαρής εξόδου”. Γιατί το τέλος των μνημονίων έρχεται μαζί με την αρχή μιας 50ετούς επιτροπείας και σκληρών μέτρων που δεσμεύονται ότι θα εφαρμόσουν. Έρχεται ακόμη με το αποτύπωμα της “δίκαιης” ανάπτυξης που αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις κι άλλων δημόσιων αγαθών και φυσικού πλούτου, την εκμετάλλευση και καταστροφή του περιβάλλοντος [βλ εξόρυξη Σκουριές, ΧΥΤΑ Λευκίμμης], τις περαιτέρω μειώσεις στους μισθούς, στις συντάξεις και τις περικοπές των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Έρχεται τελικά με τη διαιώνιση της μνημονιακής πραγματικότητας, αφού αυτά που αποτελούσαν «μνημονιακές δεσμεύσεις» τα προηγούμενα χρόνια, θα χρωματίζουν από εδώ και στο εξής το εργασιακό τοπίο.

Όμως εμείς οι εργαζομένες/οι, οι άνεργες/οι, οι μετανάστες/ριες που ζούμε την επίθεση στα δικαιώματα, στις ελευθερίες μας, που πασχίζουμε για την επιβίωση γνωρίζουμε πως η κρίση δεν πέρασε, αλλά τη ζούμε κάθε μέρα, στην ανασφάλεια της εύρεσης δουλειάς, στην εργοδοτική τρομοκρατία, το συνεχή φόβο της απόλυσης, τα εξαντλητικά ωράρια, τις συνεχείς αλλαγές στη ζωή μας από την αναγκαστική μετανάστευση [εσωτερική και εξωτερική].

Στα εγκαίνια της ΔΕΘ η κυβέρνηση θα έρθει να υπερηφανευτεί για τα “κατορθώματά” της και να μας υποσχεθεί ψίχουλα. Όμως, δε μας ξεγελάνε με τις υποσχέσεις για αυξήσεις του κατώτατου μισθού όταν πρόκειται για φραγκοδίφραγκα και δεν αφορούν όλο τον πληθυσμό, όπως ακριβώς συνέβη με τα τόσα επιδόματα που στην πραγματικότητα μοίρασαν καλύτερα την φτώχεια ανάμεσα στους φτωχότερους. Δεν μας ξεγελάνε με τις εξαγγελίες για την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, αφού γνωρίζουμε ότι αυτές θα εφαρμοστούν με τους όρους που θα βάλει η κυβέρνηση και οι εργοδότες. Άλλωστε μόνο εμείς ως εργαζόμενοι μπορούμε να επιβάλλουμε τους όρους που θα δουλεύουμε και καμιά κυβέρνηση δεν θα μας χαρίσει τίποτα.

Για εμάς η κρίση δεν έχει τέλος όσο ζούμε με 400€. Για εμάς η κρίση δεν έχει τέλος όσο στοιβαζόμαστε σε κοντέινερ το καλοκαίρι (συμβάλλοντας στο «θαύμα» του ελληνικού τουρισμού) προκειμένου να μπορούμε να επιβιώνουμε τον χειμώνα. Για εμάς η κρίση δεν έχει τέλος όσο ελπίζουμε για ακόμα ένα 8μηνο με κατι-σαν-μισθό προκειμένου να επιβιώσουμε.

Ακριβώς επειδή η κρίση δεν έχει τέλος αν δεν το επιβάλλουμε εμείς οι ίδιοι και οι ίδιες, το Σάββατο 8 Σεπτέμβρη παίρνουμε θέση. Παίρνουμε θέση ενάντια στην κυβέρνηση και την πολιτική της συνολικά, είτε αυτό αφορά την καταπάτηση των εργασιακών μας δικαιωμάτων καθ’ υπόδειξη της ΕΕ είτε αφορά τα επικίνδυνα παιχνίδια ανταγωνισμών που παίζει στην περιοχή -με τις ευλογίες των καινούριων μας φίλων, των Αμερικάνων (και όλως τυχαίως η Αμερική είναι η τιμώμενη χώρα φέτος) – παίζοντας βρώμικα γεωπολιτικά και οικονομικά παιχνίδια στις πλάτες μας. Παίρνουμε θέση και δηλώνουμε ότι αυτή η πόλη, αυτός ο κόσμος ανήκει στους εργαζόμενους, στους άνεργους, στους μετανάστες, σε όσους βιώνουμε τις πολιτικές τους. Αυτός ο κόσμος είναι χωρισμένος σε στρατόπεδα, αλλά όχι σε εκείνα που χωρίζουν τους ανθρώπους σε ανώτερους και κατώτερους, που τους διακρίνουν βάσει φύλου, φυλής, θρησκείας. Τα στρατόπεδα είναι από τη μία εμείς που βιώνουμε σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό την καταπίεση και από την άλλη εκείνοι που εκμεταλλεύονται τους εργαζομένους.

Θα είμαστε στο δρόμο κόντρα στην πολιτική της εξαθλίωσης, τον πόλεμο, το φασισμό. Δε θα αφήσουμε κανέναν να κάνει αντιπολίτευση στις πλάτες μας και ταυτόχρονα να υποστηρίζει τα συμφέροντα αυτών που μας ρουφάνε το αίμα, όπως κάνουν οι φασίστες, ούτε θα αφήσουμε κανέναν να μιλάει εξ ονόματός μας και μετά να στήνει πανηγύρια με τους βιομήχανους και το ΔΝΤ, όπως κάνει η ΓΣΕΕ.

Το Σάββατο 8 Σεπτέμβρη, στις 18.00, δίνουμε ραντεβού στην Καμάρα επιδιώκουμε τη συμπόρευση με όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια των εργαζομένων προκειμένου να διεκδικήσουμε την ζωή που μας αξίζει.